Είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο να αγαπάμε τη ζωή και να είμαστε άπληστοι για αυτήν – Maya Angelou
Η Μάγια Αγγέλου μας υπενθυμίζει τη διακριτική – και συχνά δυσδιάκριτη – διαφορά μεταξύ του να ζούμε με ευγνωμοσύνη, πάθος και εκτίμηση για την κάθε στιγμή, και του να παγιδευόμαστε σε μια αχόρταγη αναζήτηση ικανοποίησης. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να χαρούμε την ουσία της ζωής, χωρίς να γινόμαστε δέσμιοι της δίψας για περισσότερα;
Η ουσία του να «αγαπάμε τη ζωή»
Το να αγαπάμε τη ζωή συνεπάγεται να την προσεγγίζουμε με ευγνωμοσύνη και ανοιχτή καρδιά. Πρόκειται για μια στάση που μας επιτρέπει να εκτιμήσουμε τις μικρές χαρές της καθημερινότητας, τις σχέσεις μας με τους άλλους, και τις ευκαιρίες ανάπτυξης που παρουσιάζονται στην πορεία μας. Όταν αγαπάμε τη ζωή, απολαμβάνουμε τη διαδικασία και αναγνωρίζουμε πως ακόμα κι οι δύσκολες στιγμές μπορούν να αποτελέσουν αφετηρία μάθησης και αλλαγής.
Επιπλέον, η αγάπη για τη ζωή τροφοδοτεί την εσωτερική μας γαλήνη. Μας βοηθά να είμαστε παρόντες στο «εδώ και τώρα» χωρίς να θυσιάζουμε την ευημερία μας στο κυνήγι ενός ασαφούς «καλύτερου αύριο». Με αυτό τον τρόπο, προσεγγίζουμε τα όνειρα και τους στόχους μας με υγιή ενθουσιασμό, χωρίς να χάνουμε τον έλεγχο ή να παγιδευόμαστε σε ατέρμονες αγωνίες.
Όταν η αγάπη γίνεται απληστία
Το πρόβλημα ξεκινά όταν η εκτίμηση για τη ζωή μετατρέπεται σε ακατάσχετη επιθυμία για περισσότερα. Η γραμμή που χωρίζει τη χαρά από την απληστία είναι λεπτή ακριβώς επειδή η έντονη αγάπη μπορεί να μεταλλαχθεί σε εμμονική αναζήτηση ευχαρίστησης ή επιτυχιών. Τότε, ξεπερνάμε τις δυνατότητες ή τις ανάγκες μας, ζητώντας διαρκώς μεγαλύτερες απολαύσεις, υλικά αγαθά ή επιβεβαίωση από τους άλλους.
Η απληστία μας εγκλωβίζει σε έναν ατέρμονο κύκλο ανικανοποίητου: όσο περισσότερα αποκτούμε, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι απαιτήσεις. Σταδιακά, η αληθινή ικανοποίηση ξεθωριάζει και μετατρέπεται σε άγχος και πίεση. Έτσι, η ζωή παύει να βιώνεται ως δώρο, αλλά γίνεται ένα πεδίο αδιάκοπου ανταγωνισμού και συνεχούς ανησυχίας μήπως χάσουμε κάτι ή δεν αποκτήσουμε αρκετά.