Όλες οι αμαρτίες είναι προσπάθειες να γεμίσουν το κενό – Simone Weil
Η φράση της Simone Weil «Όλες οι αμαρτίες είναι προσπάθειες να γεμίσουν το κενό» δεν ηθικολογεί και δεν καταδικάζει. Είναι μία ωμή αλήθεια, η οποία επισημαίνει ότι πολλές από τις πράξεις που θεωρούμε “κακές” ή “αμαρτωλές” δεν ξεκινούν από κακία, αλλά από ένα εσωτερικό κενό που μας διαλύει, αν δεν το αναγνωρίσουμε.
Η αμαρτία ως απόγνωση
Η Γαλλίδα φιλόσοφος βλέπει την αμαρτία σαν λανθασμένη απάντηση σε ένα υπαρξιακό ερώτημα: Τι κάνω με το κενό που νιώθω μέσα μου;
Αντί να μείνουμε μέσα στην απουσία και να την κατανοήσουμε, συχνά προσπαθούμε να τη “γεμίσουμε”: με κατανάλωση, έλεγχο, επιβεβαίωση, εξουσία, εξαρτήσεις. Και εκεί ξεκινά η αμαρτία. Όχι επειδή θέλουμε το κακό, αλλά επειδή δεν αντέχουμε το κενό.
Το κενό είναι ανθρώπινο
Όλοι έχουμε μέσα μας, όμως, ένα κενό. Είναι το κομμάτι εκείνο που δεν γεμίζει με υλικά πράγματα και επαγγελματικές επιτυχίες. Είναι η επιθυμία για νόημα, για αγάπη, για κάτι που θα γαληνέψει την ψυχή μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν το αναγνωρίζουμε ως τέτοιο.
Τότε αρχίζουμε να το καλύπτουμε με λάθος τρόπους: με ζήλεια, τζόγο, υπερβολικό φαγητό, θυμό, ανάγκη για εξουσία, ή ακόμα και πνευματικό φανατισμό. Όλες αυτές οι μορφές δεν είναι τίποτε άλλο από αντικατάστατα. Και η Weil το βλέπει καθαρά: όταν αρνούμαστε το κενό, το κρύβουμε κάτω από λάθος επιλογές κι εκεί ξεκινά η πτώση.
Από την αμαρτία στην ενσυναίσθηση
Η οπτική της Weil είναι θεραπευτική. Αν δεις την αμαρτία ως λάθος απάντηση στον πόνο, τότε αρχίζεις να κοιτάς τους άλλους με κατανόηση και τον εαυτό σου με ειλικρίνεια.
Το ζητούμενο δεν είναι να πάψουμε να αμαρτάνουμε για να “είμαστε καλοί”, αλλά να καταλάβουμε γιατί το κάνουμε. Και να τολμήσουμε να μείνουμε λίγο περισσότερο μέσα στο κενό, χωρίς να το καλύψουμε βιαστικά. Εκεί αρχίζει η πραγματική θεραπεία.
Ίσως τότε να αρχίσουμε να ακούμε τι πραγματικά χρειάζεται η ψυχή μας. Και ίσως τότε, η ανάγκη για «αμαρτία» να πάψει από μόνη της όχι επειδή τιμωρήθηκε, αλλά επειδή δεν χρειάζεται πια.
