“Η παρακμή της λογοτεχνίας είναι σημάδι της παρακμής ενός έθνους.” – Γκαίτε
Ποιος ο λόγος να μην βγαίνουν σπουδαίοι λογοτέχνες (και όχι μόνο, θα το έλεγα γενικότερα για τους καλλιτέχνες); Μήπως συνδέεται με μία γενικότερη παρακμή των γραμμάτων και του πολιτισμού; Food for thought…που λένε και στο χωριό μου…
Λίγα λόγια για τον Γκαίτε
Ο Johann Wolfgang von Goethe (1749 – 1832) ήταν Γερμανός συγγραφέας, καλλιτέχνης, ποιητής, φυσιοδίφης και πολιτικός. Θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους φιλέλληνες όλων των εποχών.
Γόνος εύπορης οικογένειας, άρχισε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα σε ηλικία 15 ετών. Το 1765 ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική στη Λειψία. Η Λειψία έπαιζε πάντα καθοριστικό ρόλο στη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας (είναι αδελφοποιημένη πόλη και με τη Θεσσαλονίκη). Εκεί λοιπόν, αγάπησε την Ελλάδα και αργότερα αφιέρωσε και πολλά έργα του στην Ελληνική Αρχαιότητα. Όταν τέλειωσε τις σπουδές του στη Νομική, παρακολούθησε ακόμα μαθήματα Ιατρικής, Χημείας και Βοτανικής. Το 1774 αυτοκτόνησε ένας φίλος του. Αυτό το συμβάν συγκλόνισε αλλά και ενέπνευσε τον Γκαίτε να γράψει “Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου”. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα λάτρεψε ο Ναπολέων Βοναπάρτης και έγινε ένα από τα εμβληματικά βιβλία του λογοτεχνικού κινήματος Θύελλα και Ορμή.
Το 1775, ο Γκαίτε προσκλήθηκε, λόγω της φήμης του, στην αυλή του Καρλ Όγκουστ, Δούκα της Βαϊμάρης. Έτσι, ο Γκαίτε όχι μόνο πήγε στη Βαϊμάρη, αλλά εκεί έμελλε να ζήσει και το υπόλοιπο της ζωής του (εκτός από ένα διαστημα 3 χρόνων που ήταν στην Ιταλία). Στη Βαϊμάρη, κατέκτησε πολλά αξιώματα. Στην αρχή ξεκίνησε ως επιθεωρητής της δουκικής βιβλιοθήκης αλλά στην πορεία έγινε σύμβουλος του Δούκα και ανέλαβε την Πολεμική Επιτροπή του Μεγάλου Δουκάτου (μαζί με τις επιτροπές ορυχείων και αυτοκινητοδρόμων). Το 1782 πήρε τον τίτλο του ευγενή (αυτό υποδεικνύει και το “Φον” στο όνομά του).
Μετά το 1793, αφιέρωσε ακόμα περισσότερο χρόνο στο γράψιμο. Σημαντικές δημιουργίες του είναι: “Κλαβίγκο”, “Επιστολές από την Ελβετία”, “Ερμής και Δωροθέα”, “Περσεφόνη”. Παράλληλα, έγραψε την “Ιφιγένεια εν Ταύροις” του Ευριπίδη, σε στίχους. Το αθάνατο αριστούργημά του όμως που λατρεύεται ως τις μέρες μας είναι ο “Φάουστ”. Οι πρώτες μορφές του έργου είναι γνωστές σαν Πρωτο-Φάουστ. Προέρχονται από το διάστημα 1772-1775 αν και το α΄ μέρος ολοκληρώθηκε το 1806. Ακολούθησε η δημοσίευσή του το 1808 και η αναθεωρημένη έκδοση του 1829 η οποία υπήρξε και η οριστική. Το β΄ μέρος ολοκληρώθηκε το 1832, λίγες μέρες πριν το θάνατο του Γκαίτε, που δεν πρόλαβε να το δει τυπωμένο.
Κάνε κλικ εδώ για να δεις περισσότερα αποφθέγματα του Γκαίτε.
