Ονοματεπώνυμο & Instagram Account: Στέλιος Λιθοξοΐδης ( Stelioslithoxoides )
Πες μας λίγα λόγια για εσένα:
Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσα στη Φλώρινα. Έγινα δάσκαλος. Έκανα δυο μεταπτυχιακά, ένα στη Δημιουργική Γραφή κι ένα στις Επιστήμες της Αγωγής, με εξειδίκευση στα Ζητήματα Ιστορίας, Ιστορικής Εκπαίδευσης και Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Τώρα, παλεύω με το διδακτορικό μου. Για την ακρίβεια, παλεύω με τον χρόνο. Τόσο όμορφα πράγματα στη ζωή, αλλά τόσος λίγος ο χρόνος στη μέρα. Μεγάλο μου καμάρι στη Φλώρινα, είναι η Ομάδα Δημιουργικής Γραφής, την οποία ίδρυσα πριν έξι χρόνια, στους κόλπους της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας. Σκοπός της ομάδας ήταν η συγκέντρωση ανθρώπων που αγαπάνε τη γραφή και με κέντρο τη Φλώρινα, να συνδημιουργήσουμε, να συμπλεύσουμε και να συμπορευτούμε. Και νομίζω πως τα καταφέραμε. Αποκτήσαμε μέλη και υποστηρικτές από όλο τον κόσμο, διοργανώσαμε δράσεις, φεστιβάλ και καλλιτεχνικές βραδιές. Στην παρέα μας εμφιλοχώρησαν Φλωρινιώτες που λείπουν χρόνια στο εξωτερικό, αλλά και συνδημιουργοί από άλλες πόλεις, που έγιναν Φλωρινιώτες, μέσα από την κοινή μας αγάπη για τη γραφή. Έχουμε εκδώσει και μια συλλογή ποίησης και πεζογραφίας, που την είπαμε «Φλωρινανθοί» και τώρα, αν όλα πάνε καλά, θα προχωρήσουμε στη δεύτερη συλλογική μας έκδοση. Όλες μας οι δουλειές, που γίνονται με τη στήριξη της ΔΚΒΦ «Βασιλικής Πιτόσκα», διανέμονται δωρεάν στους φίλους και στις φίλες της ομάδας μας. Μπορεί να με εμπαίζουν λίγο οι φίλοι μου για αυτό που θα πω, αλλά θα το πω γιατί το πιστεύω ακράδαντα -κάθε έκδοση της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας, είναι ένας ακόμα πλίνθος στο οικοδόμημα του πολιτισμικού κεφαλαίου της Φλώρινας.
Και τώρα ξανά στην Αθήνα.
Ναι. Άφησα την ιδιωτική εκπαίδευση, που πέρασα όμορφα χρόνια, για να δοκιμάσω το δημόσιο σχολείο. Η Αττική είναι ένας νομός πολλών ταχυτήτων κι αυτό ασφαλώς αποτυπώνεται και στα σχολεία. Στην αρχή η Αθήνα με σόκαρε, με φόβισε. Τώρα την έχω συνηθίσει. Την αγαπώ. Ειδικά το κέντρο. Ίσως το πιο ποικιλόμορφο ευρωπαϊκό κέντρο. Και είναι όμορφο το κέντρο, αν ξέρεις προς τα πού να κοιτάξεις.
Και η συγγραφή; Τι είναι για εσένα;
Ψυχοθεραπεία. Όπως και η ανάγνωση. Πρώτα γίνεσαι καλός αναγνώστης κι έπειτα καλός συγγραφέας. Μ’ αρέσει να γράφω. Περνάω όμορφα όταν το κάνω. Ξεκίνησα με διηγήματα, ήρθε η «Τεχνική Ποινή». Στην Αθήνα γνώρισα το θέατρο. Ουσιαστικά. Επιχείρησα δύο έργα, για παιδιά. «Τις τελευταίες κενές σελίδες», που ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και την «Ακαδημία θεών», στο θέατρο Παραμυθίας. Και τα δύο έργα ήταν από παιδιά, για παιδιά. Απολαμβάνω όταν το αναγνωστικό κοινό, μου στέλνει μηνύματα. Όταν οι λέξεις μου συναντούν άτομα που τις κρατούν, τότε λέω πως ένα κείμενο έχει πετύχει τον σκοπό του.
Σε ένα από τα αποφθέγματά του, ο Γκαίτε, είχε πει: «Όλα όσα έχω δημοσιεύσει δεν είναι παρά αποσπάσματα από μια μεγάλη εξομολόγηση». Εσύ τι πιστεύεις; Συνδέονται όλα όσα έχεις γράψει και θα γράψεις με κάποιο τρόπο; Και τελικά, ένας συγγραφέας μπορεί να αποδώσει καλύτερα καταστάσεις και συναισθήματα που με κάποιο τρόπο έχει βιώσει;
Εννοείται. Κάθε λέξη, κάθε πρόταση, κρύβουν από πίσω μια αλήθεια. Εξαρτάται βέβαια κι από το άτομο που γράφει, πόσο θα αποτραβηχτεί από την αλήθεια αυτήν, ακόμα κι αν είναι η δική του αλήθεια. Στη λογοτεχνία, κάθε νόημα έχει πολλά σημαινόμενα. Για το άτομο που μπορεί να διαβάσει πίσω από τις λέξεις, αυτά τα κρυφά μηνύματα που λέμε, είναι αυτό το άτομο που θα συναντήσει και την αλήθεια. Και το πιο σημαντικό, τη δική του αλήθεια. Οπότε, ναι. Όταν κανείς γράφει έχοντας, επιτρέψτε μου τον πλεονασμό, τη βιωμένη εμπειρία, αποδίδει τη γραφή περισσότερο ρεαλιστικά. Το ίδιο, ωστόσο, μπορεί να πετύχει και με μια καλή έρευνα. Η έρευνα είναι οργανική για τη λογοτεχνία. Όπως και η παρατήρηση και οι σωστές ερωτήσεις.
Η «Τεχνική Ποινή» είναι ένα βιβλίο σου που έχει αγαπηθεί από το κοινό. Πόσο καιρό σου πήρε να το γράψεις; Περιέγραψέ μας τη διαδικασία. Για παράδειγμα, μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα υπήρξαν περίοδοι που είχες έμπνευση και μέρες που δεν ήθελες να ασχοληθείς;
Η γραφή προαπαιτεί ενέργεια, ώστε να την απολαμβάνει ως εμπειρία ο συγγραφέας, να ικανοποιείται από το αποτέλεσμα και να προχωρά. Το ίδιο ισχύει για κάθε τέχνη. Η «Τεχνική Ποινή» χρειάστηκε δύο χρόνια για να γραφτεί και άλλα τόσα για να σβηστεί, ώστε να πυκνώσει, να μην κοινωνεί ξύλινα μηνύματα και να γίνει γέφυρα μεταξύ εμού και του αναγνωστικού κοινού. Το αναγνωστικό κοινό στα κείμενά μου θέλω να λειτουργεί συνδημιουργικά. Να συνυφαίνει μαζί μου την αφήγηση, την πλοκή, τα πάντα. Συγγραφέας και αναγνωστικό κοινό είναι σημαντικό να περπατούν τον ίδιο αριθμό βημάτων στη λογοτεχνία. Για να είναι συνοδοιπόροι. Αλλιώς, η μία πλευρά, κινδυνεύει να χαθεί στην πορεία. Ή και οι δυο πλευρές. Ασφαλώς υπήρχαν και μέρες που δεν μπορούσα να γράψω λέξη. Ό,τι κι αν σκάρωνα μου φαινόταν αποκρουστικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ένα διάλειμμα, είναι απαραίτητο. Ένα διάλειμμα με περισσότερη ανάγνωση, μουσική, θέατρο, κινηματογράφο, χορό και ζωγραφική. Ή ό,τι ψυχαγωγεί τον καθένα και την καθεμία εκεί έξω.
Αφού μου περιέγραψες τη διαδικασία, θέλω να μου μιλήσεις και για συναισθήματα. Συγκεκριμένα, πως αισθάνθηκες που «Οι τελευταίες κενές σελίδες» ανέβηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης από το Αρσάκειο;
Ήταν μεγάλη τιμή για εμένα. Η συνεργασία με τόσους αξιόλογους και σημαντικούς καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη διεύθυνση του Αρσάκειου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης και σε όλους και σε όλες που με εμπιστεύονται. Ελπίζω να τους δικαιώνω.
Η Ακαδημία θεών;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα υπέροχα παιδιά στο 52ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών. Από το μηδέν στήθηκε μια θεατρική ομάδα, τα παιδιά έκαναν άλματα, πέταξαν. Στο τέλος, η παράσταση μας δικαίωσε όλους και όλες που εργαστήκαμε για αυτήν. Έχω γράψει για θέατρο, για διαφήμιση, για τηλεόραση, ένα ακαδημαϊκό σύγγραμμα, ένα λογοτεχνικό, αλλά τα συναισθήματα που σου δίνουν πίσω τα παιδιά όταν γράφεις για εκείνα, δεν στα δίνει τίποτα άλλο.
Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον; Έχουμε κάτι να περιμένουμε άμεσα;
Πολλά σκέφτομαι, κάτι ετοιμάζω, αλλά φοβάμαι να μιλάω για το μέλλον. Μου αρέσει πρώτα να βλέπω τα σχέδιά μου να πραγματώνονται. Να ανακοινώνονται σαν εκπλήξεις. Που μεταξύ μας, καθόλου εκπλήξεις δεν είναι. Προϋποθέτουν πολύ δουλειά. Μαζί, φυσικά, με τον κόσμο που με στηρίζει. Το τελευταίο, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, το εννοώ. Ο κόσμος με γεμίζει θετική ενέργεια, ακόμα και με ένα εύγε που μου αφήνει στα σόσιαλ. Δεν έχω το κοινό άλλων, αλλά έχω αυτό που χρειάζομαι. Και το αγαπώ. Στο μέλλον, θα ήθελα να με θυμούνται ως έναν πολύ καλό δάσκαλο κι έναν κοινωνικό συγγραφέα.
Υπάρχουν δουλειές ξένων συγγραφέων που έχουν μεταφερθεί με εξαιρετικό τρόπο στις οθόνες μας. Πως θα σου φαινόταν η ιδέα να έβλεπες τις ιστορίες από την «Τεχνική ποινή» στην τηλεόραση, με τη μορφή μίας σειράς; Το έχεις σκεφτεί;
Δεν θα σου πω ψέματα. Το έχω σκεφτεί. Αλλά η αλήθεια είναι πως αναζητώ την ουσία της συγγραφής κι όχι τον τίτλο του διάσημου συγγραφέα. Δεν με ενδιαφέρουν τα βραβεία, ειδικά τα εμπορικά που λειτουργούν με όρους ριάλιτι. Αν έρθει τίποτα από τα παραπάνω, καλώς να έρθει. Αλλά να έρθει για την ουσία του έργου μου. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν με ενδιαφέρουν οι φανφάρες των μπεστ σέλλερ. Με απογοητεύει που βλέπω συγγραφείς να λειτουργούν σαν τηλεπερσόνες στα σόσιαλ, στα βιβλιοπωλεία και στις εκθέσεις. Ο ρόλος των καλλιτεχνών είναι άλλος. Ειδικά στην εποχή που διαβιούμε.
Τι μουσική ακούς, ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι και ποιος είναι ο αγαπημένος σου στίχος;
Ακούω κάθε τραγούδι που μου σηκώνει την τρίχα όταν το ακούω. Αγαπημένο στίχο, θα διαλέξω του Παπάζογλου: «Είμαι ερωτευμένος, με μια απ’ τις Καρυάτιδες, με μια απ’ αυτές που λείπουν».
Σε ευχαριστώ πολύ!