Ονοματεπώνυμο & Instagram Account: Ουρανία Μπουντούρη, book.addict24
Πες μας λίγα λόγια για εσένα:
Είμαι η Ουρανία, πολλοί με φωνάζουν Ράνια, είμαι 18 χρονών και σπουδάζω κοινωνιολογία στο Πάντειο. Αγαπώ πολύ το θέατρο και την τέχνη της υποκριτικής γι’ αυτό και είμαι μέλος της αυτοδιαχειριζόμενης θεατρικής ομάδας του Πανεπιστημίου “Προσοχή Έργα “. Λατρεύω να διαβάζω βιβλία και είναι ο λόγος που αποφάσισα να το μοιραστώ και με άλλους μέσω του λογαριασμού μου στο Instagram. Αποτελεί μάλιστα και ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσω μέσα σε μία σχετικά πιεστική καθημερινότητα να παραμένω σε επαφή με τον κόσμο της λογοτεχνίας και ταυτόχρονα να μαθαίνω διαρκώς νέα πράγματα.
Σπουδάζεις κοινωνιολογία και παράλληλα σου αρέσει η υποκριτική. Οπότε, είσαι το κατάλληλο άτομο να μου σχολιάσει το απόφθεγμα του Πάμπλο Πικάσο “Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια”. Όταν υποδύεσαι κάποιο ρόλο, αισθάνεσαι πως βοηθάς το κοινό να φτάσει σε κάποιο αληθινό συμπέρασμα;
Πιστεύω ότι ο προβληματισμός του θεατή για το εκάστοτε “θέλω” ενός ρόλου είναι ο πρωταρχικός στόχος πολλών ηθοποιών. Η τέχνη είναι ναι μεν ένα κατασκεύασμα, παρ’ όλα αυτά μιμείται τη πραγματική ζωή και προέρχεται από αυτή. Ο κάθε καλλιτέχνης για να συνθέσει το δημιούργημά του βασίζεται στο προσωπικό του βίωμα και εμπειρία. Οπότε πιστεύω ότι όλοι οι ρόλοι μιλάνε στην ψυχή κάποιων ανθρώπων, πάντα κάποιος μπορεί να ταυτιστεί και να μάθει πράγματα- ακόμα και χωρις να ταυτίζεται ιδιαίτερα- βλέποντας τις δράσεις ενός χαρακτήρα. Ο τελευταίος ρόλος που είχα αναλάβει για παράδειγμα ήταν μια πολύ σκληρή και καταπιεστική μάνα και σύζυγος,την οποία πολλά άτομα την αντιμετώπισαν ως παράδειγμα προς αποφυγή, συνάμα όμως- και βάζω και τον εαυτό μου μέσα- κατανοήθηκε από πολλούς η ψυχοσύνθεση της. Από το θέατρο, λοιπόν, μαθαίνεις και μέσα από τις ζωές των άλλων συνειδητοποιείς πράγματα που μπορει τα δικα σου βιώματα να μην σου επιτρέπουν να συνειδητοποιήσεις. Εξάλλου και στην αρχαία Ελλάδα δεν λεγόταν ότι “παίζεται” μια παράσταση, αλλά ότι “διδάσκεται”.
Ποια ηρωίδα βιβλίου θα ήθελες να υποδυθείς κάποια στιγμή;
Γενικότερα αν με εξιτάρει κάποιος χαρακτήρας από οποιοδήποτε βιβλίο φαντάζομαι πάντα τον εαυτό μου να παίζει το ρόλο, το ίδιο και σε ταινίες. Συνήθως μου αρέσει να παίζω ρόλους που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά από εμένα, διαφορετικά βιώματα και τρόπο σκέψης. Ένας χαρακτήρας που με είχε ελκύσει λόγω της εξέλιξής του ήταν η Κίρκη από το βιβλίο της Madeline Miller. Θεωρώ ότι έχει έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα και μου αρέσει το γεγονός ότι στο βιβλίο διαδραματίζεται όλη η πορεία της ζωής της και ο χαρακτήρας της διαμορφώνεται άμεσα από τα συμβάντα της ιστορίας. Ένας τέτοιος ρόλος θα ήταν στην πραγματικότητα σαν να υποδύεσαι δύο και τρεις χαρακτήρες. Ο τρόπος επίσης που βλέπει τη ζωή εν τέλει είναι ο τρόπος που θα ήθελα και εγώ να μπορώ να την βλέπω και παίζοντας ένα ρόλο και κατανοώντας την ψυχοσύνθεση του μπορείς να αποκομίσεις και στοιχεία από αυτόν.
Και μέσα σε όλα αυτά, σου αρέσει πολύ και η ποίηση. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ποιητής;
Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με το κομμάτι της ποίησης και με ενδιαφέρει το κομμάτι της σύγχρονης ποίησης. Ωστόσο θα έλεγα ότι ο ποιητής που έχω μελετήσει περισσότερο και έχω μια παραπάνω αδυναμία είναι ο Καβάφης, ο οποίος ακροβατεί ανάμεσα στη κλασική και τη μοντέρνα ποίηση. Ιδιαίτερα μου αρέσουν τα φιλοσοφικά του ποιήματα, σύμφωνα με τη διαίρεση των ποιημάτων του σε ιστορικά, φιλοσοφικά και ερωτικά που έχει κάνει ο ίδιος. Τα ποιήματά του, που έχουν να κάνουν με αξίες ή με την αλλοτρίωση ή με τη λήθη με βάζουν σε βαθιές σκέψεις . Ένα από τα αγαπημένα μου είναι ”Τα παράθυρα”, το οποίο θεωρώ βαθιά σκοτεινό και επίσης μια μεγάλη συνειδητοποίηση ότι τον εαυτό μας πολλές φορές φοβόμαστε ασυνείδητα να τον αντιμετωπίσουμε.
Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον ότι ανεβάζεις κριτικές για βιβλιά από διαφορετικά είδη. Έχω δει να ανεβάζεις από αστυνομική λογοτεχνία και βιβλία αυτοβελτίωσης μέχρι κλασικά αριστουργήματα και την απολογία του Σωκράτη (μία κατηγορία μόνο του αυτό το βιβλίο). Υπάρχει κάτι που σε έλκει περισσότερο ή διαβάζεις όποιο βιβλίο σου τραβάει το ενδιαφέρον από την περίληψή του και τις κριτικές του;
Σαν άνθρωπος μου αρέσει γενικά να κάνω λίγο απ’ όλα, το ίδιο συμβαίνει με τα βιβλία. Νιώθω ότι κλείνομαι διαβάζοντάς μόνο ένα ή δύο λογοτεχνικά είδη και επειδή είμαι ένας άνθρωπος που βαριέται εύκολα, όταν τελειώνω ας πούμε ένα βιβλίο τρόμου θα πάω μετά σε κάτι διαφορετικό. Βέβαια έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα βιβλία θρίλερ και τρόμου και στη φιλοσοφία, τώρα πως συνδέονται αυτά; Δεν συνδέονται και πολύ, αλλά γι’ αυτό μου αρέσει! Οπότε όταν θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο κινούμαι ασυνείδητα σε κάποια συγκεκριμένα λογοτεχνικά είδη αλλά δεν περιορίζομαι σε αυτά. Αν μου αρέσει η υπόθεση ενός βιβλίου θα το διαβάσω ό,τι και να είναι.
Τι μουσική ακούς, ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι και ποιος είναι ο αγαπημένος σου στίχος;
Η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό είναι λίγο απ’όλα, αλλά ξέρω ότι ουσιαστικά δεν είναι αλήθεια οπότε θα γίνω πιο αναλυτική. Χωρίς να ξέρω πολλά πράγματα όσον αφορά το θεωρητικό κομμάτι της μουσικής ακούω διάφορα είδη αναλόγως την περίσταση. Μου αρέσει να ακούω Jazz και κλασσική μουσική (πιάνο και βιολί) κυρίως όταν διαβάζω, ακούω πολύ pop και rock μουσική ειδικά των 80s και 90s, ακούω όμως και rap αλλά και country μουσική.
Δίνω πολύ σημασία στους στοίχους των τραγουδιών και αυτή η ερώτηση με δυσκολεύει αρκετά, γιατί δεν φημίζομαι και για την αποφασιστικότητά μου, αλλά ο στίχος που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι από το τραγούδι της Billie Eilish “What was I made for? : “I don’t know how to feel, but I wanna try, I don’t know how to feel, but someday I might”. Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα σε μια φάση της ζωή μου στην οποία ένιωσα να καταρρέουν κάποια από τα θεμέλια της και αυτό που με έκανε να σηκωθώ ήταν η θέληση μου να γνωρίσω τον εαυτό μου και να μάθω από αυτόν.
Σε ευχαριστώ πολύ!