Νυχτοπερπατήματα – Παρουσίαση και Κριτική Βιβλίου
Τα «Νυχτοπερπατήματα» είναι το συγγραφικό ντεμπούτο της νεαρής Λέιλα Μότλι και είναι τόσο καθηλωτικό, τόσο αληθινό όσο και σκληρό, δυστυχώς. Η κοινωνία που ζούμε έχει ξεφύγει και δεν θα σταματήσει να συμβαίνει αυτό και πολλά ακόμα χειρότερα.
Παρουσίαση
Στο βιβλίο μια μαύρη 17χρονη κοπέλα αναγκάζεται να ενηλικιωθεί απότομα και να βγει στον δρόμο για να μπορέσει να βγάλει έστω λίγα χρήματα για φαγητό και το νοίκι. Όταν η οικογένεια της έχει διαλυθεί, ο μεγαλύτερος αδελφός της δεν ζορίζεται και πολύ για να τη βοηθήσει και η ίδια έχει υπό την προστασία της και ένα ανήλικο αγόρι. Έκανε ό,τι μπορούσε για να βρει μια άλλη εναλλακτική αλλά το πεζοδρόμιο ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να αποφύγει. Έτσι βρέθηκε μπλεγμένη σε ένα σκάνδαλο με ανθρώπους που είχαν ισχύ και σε μια τέτοια περίπτωση, ποιες είναι αλήθεια οι πιθανότητες να δικαιωθεί;
Η άποψη μου
Πολλές φορές εμείς που είμαστε από έξω σκεφτόμαστε: “Δεν γίνεται θα είχε και άλλη επιλογή αλλά διάλεξε τον εύκολο δρόμο.” Ποιος είναι όμως πραγματικά ο εύκολος δρόμος; Το να πουλάς το κορμί σου, την αξιοπρέπεια σου, τον ίδιο σου τον εαυτό μόνο εύκολο δεν είναι. Χρειάζεται να αποστασιοποιηθείς από εσένα, από όλο σου το είναι. Να σταματήσεις να νιώθεις, γιατί αν νιώθεις δεν την βγάζεις καθαρή. Όσοι έχουν πάρει αυτή την απόφαση είναι πολύ πιο δυνατοί από όλους εμάς. Και κατά πάσα πιθανότητα βρίσκονταν σε τέτοιο σημείο που δεν είχαν άλλη επιλογή. Ναι, πολλές φορές η ζωή δεν σε αφήνει να διαλέξεις.
Όλα αυτά η συγγραφέας μας τα περνάει χρησιμοποιώντας α’ πρόσωπο και βάζοντας την κοπέλα να ανοίξει τον εαυτό της και την ψυχή της, όπως ανοίγουν τα πέταλα των λουλουδιών…τα οποία στο τέλος μαραίνονται και πέφτουν. Το βιβλίο μιλάει κατευθείαν μέσα μας με μια ωμή γλώσσα, χειμαρρώδη , χωρίς ντροπές αλλά γεμάτη συναίσθημα στα σημεία που πρέπει. Θες να πας και να αγκαλιάσεις την κοπέλα όπως δεν έκανε η ίδια της η οικογένεια. Για αυτό είναι σημαντικό να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που να μας αγαπάνε και να μας στηρίζουν…ακόμα και όταν θα ‘ναι αργά για πισωγυρίσματα τουλάχιστον να έχουμε μια ανοιχτή αγκαλιά.
Ένα σχόλιο…
Κλείνοντας δεν μπορώ να μη σχολιάσω πόσο λυπηρό είναι να βλέπουμε πως παιδιά από τόσο νεαρή ηλικία γνωρίζουν την ασχήμια της κοινωνίας τους και είναι ήδη απογοητευμένα από αυτή αλλά και από τους ανθρώπους που υποτίθεται υπάρχουν για να τους βοηθάνε όταν το έχουν ανάγκη. Άνθρωποι με κάποια εξουσία και ισχύ είναι οι πρώτοι που θα τους εκμεταλλευτούν και θα τους χρησιμοποιήσουν και όχι αυτοί που θα τους προστατεύσουν από τους κινδύνους.
Ένα σκληρό, βαθιά συγκινητικό βιβλίο από τη φωνή μιας κοπέλας που αξίζει να ακουστεί.
