Και εκείνοι χόρευαν, κι όσοι τους είδαν τους πέρασαν για τρελούς, αλλά ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική – Friedrich Nietzsche
Αυτό το βαθυστόχαστο απόφθεγμα του Νίτσε μας καλεί να αναλογιστούμε την ανθρώπινη τάση να κρίνουμε ό,τι δεν κατανοούμε. Επιπρόσθετα, μας υπενθυμίζει πόσο συχνά η κοινωνία αντιμετωπίζει με καχυποψία όσους επιλέγουν να ζήσουν πέρα από τα καθιερωμένα.
Αυτοί που χορεύουν, στην ουσία, ακολουθούν τον εσωτερικό τους ρυθμό, τη δική τους “μουσική” – έναν σκοπό που οι άλλοι δεν μπορούν να ακούσουν ή να καταλάβουν. Είναι οι άνθρωποι που ζουν με πάθος, που ακολουθούν την καρδιά τους και τολμούν να εκφραστούν ελεύθερα. Είναι εκείνοι που έχουν βρει τη δική τους “μουσική”, έναν σκοπό ή μια έμπνευση που τους κάνει να λειτουργούν με τον δικό τους τρόπο. Και το απολαμβάνουν…
Οι άνθρωποι που τους παρατηρούν, και που δεν μπορούν να ακούσουν αυτή τη μουσική, βλέπουν μόνο τη φαινομενική “τρέλα” στη συμπεριφορά τους. Τους θεωρούν τρελούς, διότι δεν μπορούν να αντιληφθούν το βαθύτερο νόημα πίσω από τις πράξεις τους. Αυτό αντικατοπτρίζει πόσο εύκολα απορρίπτουμε ή παρεξηγούμε ό,τι είναι διαφορετικό ή έξω από τα δικά μας πρότυπα. Είναι όμως ακριβώς αυτή η αδυναμία κατανόησης που τους κρατά δέσμιους, αδυνατώντας να συνδεθούν με την ομορφιά και την ένταση της ζωής που ζουν οι “χορευτές”.
Το νόημα, λοιπόν, βρίσκεται στην υπενθύμιση ότι η αληθινή ζωή βρίσκεται πέρα από τα συμβατικά όρια και ότι η ομορφιά συχνά κρύβεται σε ό,τι αρχικά μας φαίνεται παράξενο ή ακατανόητο. Μας προτρέπει να μην φοβόμαστε να χορέψουμε στον δικό μας ρυθμό, ακόμη κι αν μας θεωρούν τρελούς, γιατί εκείνοι που μας παρεξηγούν, ίσως τελικά δεν μπορούν να ακούσουν τη μουσική που μας καθοδηγεί. Ουσιαστικά, ο Nietzsche με αυτό το απόφθεγμα μιλά για το θάρρος που χρειάζεται για να είμαστε αυθεντικοί, αληθινοί με τον εαυτό μας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα φαινόμαστε “διαφορετικοί” στους άλλους. Τέλος, μας ενθαρρύνει να ανοίξουμε την καρδιά και το μυαλό μας, να προσπαθήσουμε να “ακούσουμε τη μουσική” των άλλων, αντί να κρίνουμε επιφανειακά.
Εσύ χορεύεις ή γελάς με τους τρελούς που χορεύουν;