Δάκρυα ξυράφι
Ο Φεβρουάριος είναι αφιερωμένος στην Αφρικάνικη λογοτεχνία και τους Αφρικανούς λογοτέχνες. Ένα εξαιρετικό δείγμα είναι σίγουρα το “Δάκρυα ξυράφι” του Shawn A. Cosby για το οποίο θα σου μιλήσω σήμερα. Όταν ένα νιόπαντρο ζευγάρι αντρών δολοφονούνται με βίαιο τρόπο και η αστυνομία αδυνατεί να βρει τι έγινε, οι γονείς των δύων νέων αποφασίζουν να δράσουν μόνοι τους. Ψάχνουν να βρουν ποιός ή ποιοί σκότωσαν τους γιούς τους και να εκδικηθούν . Το βιβλίο όμως δεν είναι μόνο αυτό, μιλάει και για την απώλεια και τον πόνο που αφήνει στις καρδιές των ανθρώπων.
Γενικά είναι ένα πολύ διαφορετικό crime βιβλίο από αυτά που έχουμε συνηθίσει με πολλά στοιχεία κοινωνικού μυθιστορήματος κι έντονο σχολιασμο για την πραγματικότητα στην σημερινή Αμερική. Ο λόγος του Cosby ρέει αβίαστα και η ροή είναι αρκετά κινηματογραφική. Ωστόσο υπάρχει έρευνα και δράση η οποία χτίζεται σταδιακά ενώ κορυφώνεται προς το τέλος όπου όλα αποκαλύπτονται. Είναι αρκετά γρήγορο με μικρά κεφάλαια κι εξυπνους διαλόγους που σίγουρα θα ικανοποιήσει πολλά γούστα μιας και είναι τόσο πολυδιάστατο.
Η κύρια ιστορία
Ο Cosby μας μεταφέρει μέσα από το βιβλίο του στον Αμερικάνικο Νότο και στην πολιτεία της Βιρτζίνια όπου γεννήθηκε και ο ίδιος και σε μια Αμερική πολύ πιο διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει κυρίως από τις ταινίες. Σε μια Αμερική ακραία συντηρητική που δεν σέβεται την διαφορετικότητα του άλλου και ακραία βίαιη. Πολλά τα ερωτήματα που θέτει γύρω από τον άξονα της διαφορετικότητας και κατα πόσο αυτή μα κυρίως η αποδοχή της είναι ευθραυστη. Αρκετά φιλοσοφημένο θα έλεγα σε σημεία που σε κάνει να αναρωτηθείς και να σκεφτείς.
“Ο τρόπος που το αντιμετωπίζατε ή δεν το αντιμετωπίζατε ήταν που
προκάλεσε τα προβλήματα”“…αν πας κάπου, κανείς δεν χρειάζεται να ξέρει ότι είσαι γκέι, εγώ
είμαι μαύρος παντού.” “… ότι πιστεύεις πως εγώ πρεπει να κρύβω αυτό
που είμαι επιβεβαιώνει την αποψη μου….”“Είναι ευκολότερο να κρατάς το κεφάλι σου στην άμμο απ’ το να
προσπαθείς να δείς τα πράγματα από την οπτική γωνία κάποιου άλλου”
Μα έχει κι έντονη δράση, χιούμορ και κάποιες πιο αναλαφρες στιγμές. Οι ήρωες του είναι άνθρωποι σημερινοι που κάνουν λάθοι και μετανιώνουν προσπαθώντας να τ’ αλλάξουν ενώ άλλοι κρύβονται πισω απο αυτα. Όμως ο συγγραφέας σου παραθέτει απλά τα γεγονότα και και σε αφήνει να αποφασίσεις εσύ ποιά άποψη θα ακολουθήσεις. Πάρ’ ότι όμως πολλές φορές χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα ο,τι λέει είναι πανανθρώπινο μιας και ο πόνος είναι πανανθρώπινος.
“Οι άνθρωποι που αγαπάς πεθαίνουν, είναι τα αντικείμενα που έχουν
αγγίξει αυτά που τους κρατάνε ζωντανούς στο μυαλό σου.”
Οι πρωταγωνιστες.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο των δύο μπαμπάδων που έχασαν τα παιδιά τους είναι αρκετά δυναμικό κι απολαυστικό. Θυμίζει σκληροτραχηλους detectives παλιών noire, μόνο που οι ίδιοι είναι το ακριβώς αντίθετο,
είναι εγκληματίες.
Ο Άικ, ο πατέρας του Αιζέια, Αφροαμερικάνος πρώην εκτελεστής, βγαίνοντας από την φυλακή, αποφασίζει να ξεφύγει μια για πάντα από το παρελθόν του και τα καταφέρνει, μάλιστα φτιάχνοντας και μια μικρή επιχείρηση. Είναι πάντα προσηλωμένος στο στόχο του, σοβαρός, λιγομίλητος, άλλωστε τις περισσότερες φορές “μιλάει” το βλέμμα του, ακριβής και σταθερός σε ότι κάνει. Ενώ έχει μια ταση για εξέλιξη και πρόοδο μαθαίνοντας από τα λαθη του.
Από την άλλη ο Μπάντι Λι είναι ο πατέρας του Ντέρεκ κι εγκληματίας απο τα γεννοφάσκια του, μεγαλωμένος από μια ανάλογη οικογενεια έμαθε από μικρός να κάνει μικροκλοπές και να ελίσσεται στους κύκλους των
διάφορων συμμοριών για να επιζήσει. Κάνοντας μικροδουλειές από τότε που βγήκε από την φυλακή μην έχοντας όμως ποτέ του καταφερει κατι άξιο κι ουσιαστικό. Όμως έχει χιούμορ κι έξυπνες ατάκες κι έτσι υπάρχει ωραία ισορροπία με τον Άικ και την όλη βιαιότητα του βιβλίου.
Όλοι οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι καλοδουλεμένοι και βαθιά ανθρώπινοι. Όλα τα γεγονότα ρεαλιστικά, αν και υπάρχουν μερικές υπερβολές ιδίως προς το τέλος του, δεν θα σταθώ εκεί. Αξίζει να του
δώσεις μια ευκαιρία.
Μέχρι την επόμενη φορά να σε φροντίζεις και καλές αναγνώσεις.