Η ζωή δίνει το ρυθμό, εμείς χορεύουμε – John Galsworthy
Πριν αναλύσουμε το απόφθεγμα, είναι απαραίτητο να πουμε δυο λόγια για τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από αυτό. Ο John Galsworthy (1867-1933) ήταν Βρετανός μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος τιμήθηκε το 1932 με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Είναι κυρίως γνωστός για την τριλογία του Ο θρύλος των Φόρσαϊτ (αγγλικός τίτλος: The Forsyte Saga), ένα έργο που αναδεικνύει την κοινωνική δομή και τις αντιφάσεις της βικτωριανής και εδουαρδιανής Αγγλίας, εστιάζοντας στην άνοδο και την παρακμή της ανώτερης μεσαίας τάξης. Στα κείμενά του, ο Γκάλσγουορθυ εκφράζει μια βαθιά κριτική ματιά στην κοινωνική αδικία, την ανισότητα, και τη σύγκρουση μεταξύ ατομικών επιθυμιών και κοινωνικών συμβάσεων. Μέσα από τους χαρακτήρες του, ιδιαίτερα τους Φόρσαϊτ, απεικονίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες, όπως τη φιλαργυρία, τη ζήλια και τον εγωισμό, αλλά και τις ηθικές συγκρούσεις που απορρέουν από την επιθυμία για ιδιοκτησία και κοινωνική αναγνώριση.
Συνολικά, το έργο του Τζον Γκάλσγουορθυ εκφράζει την ανάγκη για κοινωνική μεταρρύθμιση, ενώ παράλληλα προσφέρει μια βαθιά ανάλυση των ψυχολογικών και συναισθηματικών διαστάσεων των χαρακτήρων του.
Πλαίσιο του αποφθέγματος
Το απόφθεγμα «Η ζωή δίνει το ρυθμό, εμείς χορεύουμε» προέρχεται από το θεατρικό έργο του Galsworthy, «Πάλη» («Strife»), που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1909. Το συηγκεκριμένο έργοείναι ένα από τα πιο γνωστά του θεατρικά έργα και ανήκει στη ρεαλιστική κοινωνική δραματουργία του. Το έργο επικεντρώνεται σε μια έντονη εργατική διαμάχη σε ένα εργοστάσιο, η οποία αναδεικνύει τη σύγκρουση μεταξύ εργατών και εργοδοτών. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την αντιπαράθεση ανάμεσα στον αυστηρό διευθυντή του εργοστασίου, τον Τζον Άντονυ, και τον ηγέτη των απεργών, τον Ντέιβιντ Ρόμπερτς. Το απόφθεγμα εμφανίζεται σε έναν διάλογο μεταξύ των δύο χαρακτήρων κατά τη διάρκεια μιας εργατικής απεργίας.
Η κεντρική θεματική του έργου είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, καθώς και οι συνέπειες αυτής της διαμάχης για τις ζωές των εργατών και τις οικογένειές τους. Ο Γκάλσγουορθυ παρουσιάζει τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης των εργατών, αλλά και την αδιάλλακτη στάση της διοίκησης, αποφεύγοντας να δώσει μια ξεκάθαρη ηθική θέση. Αντίθετα, καταφέρνει να αποδώσει την πολυπλοκότητα των προβλημάτων, παρουσιάζοντας τόσο τις άκαμπτες αρχές του εργοδότη όσο και την πεισματική στάση του ηγέτη των εργατών.
Το “Strife” δεν είναι απλά μια πολιτική αλληγορία ή μια έκκληση για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά διερευνά επίσης τα ψυχολογικά κίνητρα των χαρακτήρων και τη θυσία που απαιτείται για την επίτευξη των στόχων τους. Ο Γκάλσγουορθυ δεν δίνει μια απλοϊκή λύση στη διαμάχη, αντίθετα, αποκαλύπτει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η αδιαλλαξία και από τις δύο πλευρές.
Το νόημα του αποφθέγματος
Το απόφθεγμα εκφράζει τη φιλοσοφία ότι οι άνθρωποι, σε μεγάλο βαθμό, δεν ελέγχουν τις συνθήκες ή τις εξελίξεις της ζωής τους. Η «ζωή» εδώ συμβολίζει τις δυνάμεις που είναι πέρα από τον έλεγχό μας – οικονομικές, κοινωνικές ή φυσικές – οι οποίες καθορίζουν τις συνθήκες υπό τις οποίες ζούμε και ενεργούμε.
Η φράση υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι, παρόλο που προσπαθούν να διαμορφώσουν το πεπρωμένο τους ή να πάρουν αποφάσεις, στην πραγματικότητα αναγκάζονται να προσαρμοστούν στον «ρυθμό» που επιβάλλει η ίδια η ζωή. Με άλλα λόγια, οι εξωτερικές δυνάμεις μας καθοδηγούν, κι εμείς αντιδρούμε σε αυτές χορεύοντας στον ρυθμό που δεν έχουμε διαλέξει.
Στο πλαίσιο του έργου Strife, αυτό το απόφθεγμα αντικατοπτρίζει τη σκληρή πραγματικότητα της κοινωνικής διαμάχης και τις δυνάμεις που ελέγχουν τη ζωή τόσο των εργατών όσο και των εργοδοτών. Παρά την προσωπική τους θέληση και επιμονή, οι χαρακτήρες είναι παγιδευμένοι σε έναν κύκλο σύγκρουσης που υπαγορεύεται από ευρύτερες κοινωνικές και οικονομικές δομές, στις οποίες πρέπει να προσαρμοστούν, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους.